Για κείνους που χουν σημαία τους τον τρόμο
με τους αγκυλωτούς σταυρούς στον ώμο
...................................................................................

Δεν φοβάμαι ..Όχι δεν σε φοβάμαι

γνωρίζω τα νύχια σου ..
ξέρω τα κοφτερά νυστέρια σου
θυμάμαι τη μυρωδιά της σάρκας στα χείλη σου
το χαιρέκακο χαμόγελο της βλοσυρής ματιάς σου
ακούω ακόμη τον κρότο της φωνής σου
έχεις αθάνατο θεό το μίσος φωλιασμένο στα σωθικά σου
κολλημένο σε κάθε χτύπο της άδειας καρδιάς σου

Όχι …δεν σε φοβάμαι

πελέκισα την αστραπή σου με ένα ολόγιομο φεγγάρι
έσπασα τις μύτες απ τα ακροδάχτυλά σου
κρατώντας στα χέρια ανεμώνες κι αγριολούλουδα
έκαψα την μυρωδιά των χειλιών σου στην πυρά
κι ανάστησα την ευωδιά της ελπίδας
φύτεψα στο βλέμμα μου ένα ουράνιο τόξο
Να κοιτώ τον κόσμο σαν ένα

μονάχα εκείνη .. με τρομάζει .. η άγνοια

… εκείνη που χαμογελάει στα παιδιά
κρυφοκοιτάζοντας από ένα σπασμένο παράθυρο
σαρκάζοντας το σήμερα …ρουφώντας το χθές
αναγεννημένη από σάπιο βλαστό στο στόμα του δράκου
έτοιμη φιγούρα μαυρης σκιάς..βαμμένη με πορφύρα
μέρα με γκρίζο μέτωπο κουβαλώντας σάκους δακρύων
αγκάθια πυρωμένα .. απόγνωσης και τρόμου

Όχι ….δεν σε φοβάμαι

ψάχνω δρόμους να ρίξω σπόρους ..
στους κοραλλένιους κήπους των παιδιών
να τους χαρίσω την ομορφιά ..να τους γνωρίσω την κόλαση
σκιαγραφώ στο βιβλίο της γνώσης …να συμπληρώσουν τα χρώματα
αφήνω ανεξίτηλα γράμματα σε λευκή σελίδα
σε κείνη την σελίδα που γραφε λόγια ανείπωτα
σ αυτά που δεν έμαθαν ποτέ …
γιατί κάποιοι ''μεγάλοι''δεν ήθελαν να μάθουν

Σε κείνη την λευκή σελίδα που ξεχάστηκε στο βιβλίο της Ιστορίας
…… γιατί … έσταζε αίμα …πόνο … απανθρωπιά

Όχι …δεν σε φοβάμαι … ειμαι ζωντανή
…και εσυ …μια σκιά ...ΝΕΚΡΗ