Αρνούμαι

Δεν θέλω να μαι in 

Θέλω να γελώ όταν γαργαλά την ψυχή μου 

ένα κουβάλημα της άμμου στα χέρια 

ενός μικρού παιδιού που αναρωτιέται 

γιατί δεν τελειώνει η θάλασσα 

κι όλο γεμίζει με νερά και χώμα

από άσπαρτη κι απάτητη στεριά 

Να κλαίω όταν ένα απορημένο του γιατί

μες τα θολά του μάτια μου κομματιάζει την ψυχή

Θέλω όταν θυμώνω ένας καθρέφτης 

να ναι εκεί να καβαλάει τη φωτιά  

που μέσα μου χτυπά να λευτερώνουν τα σχοινιά

Δεν θέλω να μαι in 

θέλω όταν θα λέω πως μπορώ 

όρκο να δένω τον σταυρό στα πράσινα λιβάδια

κι ας είναι να ακροβατώ στη γη και στο κενό 

Όταν αδυνατώ να περπατήσω στο βουνό 

να ναι στα πόδια μια κλωστή από χορτάρι πράσινο

που το κρατά της ρίζας μου το μυστικό

να μου θυμίζει το πείσμα στη στιγμή 

πως βήμα βήμα θα μάθει η δρασκελιά 

πως απ τα πόδια της γεννιούνται τα φτερά

στη ράχη της πλανήθηκαν όσια και ιερά 

μα χόρτασαν οι ώμοι του ξάστερου την ομορφιά 

Δεν θέλω να μαι in 

θέλω στο μοβ να βάφω το ξάγναντο που λαχταρώ

να ακούω μουσική σε άηχο σκοπό 

γέλιο να βλέπω όπου κοιτώ κι ας κοπώ 

στης άποψης το χνάρι και στο θολό σκοπό  

Θέλω να μην υπάρχω σαν κάτι που έμαθε να ζει 

μα ναμαι μια στάλα  που θα ονειρευεται ζωή 

ανάμεσα στο φλάμπουρο κι ενός βιολιού φιλί 

Δεν θέλω συνήθεια να χω σ αγαπώ 

μα να σπαράζει στον πιο γλυκό λυγμό 

ενα αγαπάω κι ας εχει άθεο θεό 

από άγνωστο φιρμάνι κι από βαθύ γιαλό 

Δεν θέλω ναμαι in

τσεκούρι να χω στου άδικου την πληγή

κι ένα μικρό τριαντάφυλλο στου δίκιου τη φωνή

Να κυβερνώ καράβι που χύθηκε στα φύλλα

κι ανέπνευσε του δρόσου ζεστασιά 

Πιάνο να παίζει η καρδιά κι από της λύρας τη λαλιά 

να σβήνει το αγέρι να τρέφεται η απανεμιά 

Και αν με βρίσκει η αποκοτιά η γνώση μου 

στα δάχτυλα τα λάθη να φιλά γλυκά 

Θέλω να τραγουδώ στην αστραπή 

κι ο έρωτας μου διάφανα ναναι εκεί 

σαν δίκοπο μαχαίρι και λάβδανο απο πηγή 

Δεν θέλω να μαι in θέλω να είμαι εγώ !