Του ουρανού σου οι βιόλες

( αφιέρωμα σε κείνους που χάθηκαν κι ακόμα οι καπνοί μιλούν )

Κλεισμένος στο δικό σου κόσμο
στην αποβάθρα του κενού
ψάχνεις γαρίφαλο και δυόσμο
στα περασμένα σε χρόνο αλλοτινού
γεράνια φύτρωναν στις πέτρες
κύρτωνε και ο βασιλικός
τις ομορφιές ψάλλαν φαρέτρες
βέλος τους ο αυγερινός
τι να βλεπες περπατητή ποια όαση σου έκλεινε το μάτι
ποιο καραβάνι σε κλουβί τραγούδαγε άσπλαχνη γη
άγγιξε σάπια κουπαστή σαν νατανε γινάτι
κι αντάμωσε χρυσή βροχή σαν φάνηκε η χαραυγή
θολό τοπίο ο άνεμος που αναζητάς
χάθηκαν ''του ουρανού σου οι βιόλες''
φύτρωσε αέρας κι ειν νοτιάς
κρατούν το δάκρυ οι γλαδιόλες
υγρά τα μάτια μες το δρόμο
κοιτούν τις ώρες τις φωτιάς
φυλούν υπομονής το νόμο
σ' αγια χώματα ερημιάς
ποιόν άσπρο άγγελο κρατούσες μες τα χέρια
του στρωσες σώμα και ψυχή σεντόνι για να κοιμηθεί
στα όνειρα έδεσες ελπίδες περιστέρια
κι άφησες να χαθούν ψηλά η νύχτα να τ' απαρνηθεί
τι να έβλεπες περιπατητή
σε ποια κρυμμένη αστραπή
γήτεψες τα άστρα με φιλί ..κι έθαψες..
μες το φεγγάρι την πληγή!