Κάτω από ένα πλατάνι του ουρανού

Σκέψου λέει να μαζευόμασταν κάποτε 

κάτω από ένα πλατάνι του ουρανού 

τα ρούχα μας να ταν λευκές τρομπέτες 

που ανοιγόκλειναν το μολυβένιο  τον ήχο 

στο βλέμμα να θρέφεται η καρδιά 

σκέψου να απλώναμε αράδες στα ίδια τα νερά

κι έτσι όπως βρέχονταν οι πατούσες 

να στεγνώναμε τα νοτισμένα μαλλιά 

με δάχτυλα τα χτένια της αγάπης

απλώνοντας χάδια τρυφεράδας 

σκέψου λέει να καίγαμε τα άσκοπα 

τα αγκάθια και μυρωμένη να έβγαινε φωτιά 

να σπάναμε το άδικο κλαρί

στη ράχη που γελά η πράσινη ελιά 

δέσιμο να χει η κλωστή κόμπο από αγκαλιά

σκέψου να προχωρούσαμε ζητώντας το χέρι 

του άλλου όχι για να μην πέσουμε 

μα για να βρει τόπο να σταθεί σφιχτά η ζεστασιά 

κι όπως θα πέφτει το φεγγάρι φέτα φέτα

να μοιραζόμασταν τη γεύση του φιλιού

σκέψου λέει στο χορό των άστρων να βρισκόμασταν

κι όπως ζυγώνουν μοσχοβολιές κι αερικά 

στολίδι να ταν η 'άποψη με μια γιρλάντα να γυρνά

κι όπου βρεθεί κι όπου σταθεί κέρασμα 

να χει το σύμφωνο με ένα φωνήεν αντικριστά 

σκέψου  πόσο απορρημένα θα κοίταγαν τ ανείπωτα 

γεμάτα τα κουκούλια από κουκούτσια του γιατί 

σε ένα στρατό ονείρων δε δίνουμε πνοή

κι ακούει κρότο η ψυχή και απ τη σιωπή της 

το άπιαστο κρατά για  φυλαχτό και χέρια το μπορώ 

σκέψου λέει να αγαπιόμαστε χωρίς ερωτηματικά

να φτάνει ο δρόμος να χει διάφανα υλικά 

θηλή την αρμονία και χρώματα βεγγαλικά 

σαν δυο απαντήσεις που μια κατάφαση  γεννά 

να έτσι απλά γιατί λαλούνε τα πουλιά !