Μίλα ποιητή

Ξύπνα ποιητή 

βελάζουν οι τριανταφυλλιές 

βουίζουνε τα χώματα 

αστράφτει η σιωπή 

κι η άνοιξη αργει 

Δωσε το αιμα στη γενιά 

ονείρατα δέσε της γης 

φύτρες να νιώσει ο άνεμος 

σε ένα δυνατό φιλί ζωής 

το απόστημα να πεσει καταγής

Ξύπνα να βρουν τα λάβαρα

με ένα στασίδι μοιρασιάς 

να λύσει κόμπους η πληγή

πανιά να κρατηθούν  

τα αχρωμα χρόνια να κοπούν

Ολοχαρος ο κόσμος

της θλίψης τρώει το ψωμί 

φώναξε σπάσε τα βουνά 

σφεντόνα να βρει το παιδί

γεννα να δώσει νεα αρχή  

Ξύπνα λυγούν τα  γόνατα 

κι η αντοχή μια κυρά 

παέι να βρέξει το γιατί 

με ενα σεντόνι αποκοτιά 

ναχει η αδιαφορία ζεστασιά 

Πες για του ήλιου την καρδιά 

τη χαραυγή που ολονυκτίς 

βυζαίνει αγεννητα μωρά 

στις ίριδας τα χρώματα

δρόμο να δουν που περπατούν 

βηματα με ολόδροσα νερά 

οι λίγοι πουναι οι πολλοί

να τραγουδήσουμε μαζί 

ειμαστε ακόμα ..ζωντανοί !