Εξομολόγηση

Βαρέθηκα 
τις άδειες τρύπες 
δίχως μάτια 
τα στέκια 
με σπασμένους καθρέφτες 
τις γρίλιες
των χαμένων ονείρων 
τα κούφια χρώματα 
τις τάχα αγαπησιάρικες 
και συμπονετικές ματιές 
που κρεμούν καρφιά 
Πρόκες θανάτου , 
σβούρες απομόνωσης 
γαμψές αγκαλιές 

σκορπώ στον άνεμο 
το χτένι του στα μαλλιά μου 

δεν θέλω 
το πιόμα της πίκρας σας
μεθώ στο κόκκινο κρασί 
τον άνθρωπο 
τρέφω στο στόμα 
να γεννηθεί λέξη από δυόσμο 
τον ήλιο αγαπώ 
δεν ντύνομαι σκιά  
στα στήθη μου 
βυζαίνουν τριανταφυλλιές 
γλυκές σιωπές της τρυφεράδας 
ψίθυροι του αργαλειού στο χάδι 

λάτρεψα τα μάτια της χαραυγής 
στην κούνια της κορδέλας της κλαρί 

δεν ταιριάζω της συνήθειας 
το πέλμα μου φωτιά και βροχή 
να αγαπάω έμαθα
κι έσβησα κάθε ξέμπαρκο σ αγαπώ 
οι χούφτες μου λιθόστρωτες αυλές
να γεννιούνται όνειρα 
από φασκιάς να γράφουν μουσικές 
το φιλί ρουφά ουρανό 
κι αστράφτει λίμνη από καθαρό νερό 
λύστε τα ζωνάρια να φανούν οι ουλές
ειναι άγιο πότισμα του δρόμου οι μαχαιριές  
στάζουν δροσοσταλίδες κρυστάλλινες πνοές 

δε χωρώ στο παντού πετώ στο πουθενά 
φτερά μου δίνει ο μπάτης κι ανάπλι ένα γιασεμί 

βαρέθηκα 
να είμαι ένα σ οχλου βουητό 
θέλω να μαι ο σπόρος 
σ αγέννητο βυθό 
κι ας είμαι ο κανένας 
με επώνυμο κενό 
σώμα από ένα αδράχτι 
σε ένα παιδί ορφανό 
που θέλησε να κοιμηθεί 
σε χώμα άσπαρτο ζεστό 
τον άνθρωπο να αγκαλιάζει 
με νοτισμένο δέρμα 

κι ας είμαι ένα κέρμα 
που εχει για επιγραφή νόημα αληθινό !