Στο ξέφωτο

Κουρνιάζω εκεί 
ανάμεσα στις μικρές κι απλές λέξεις 

δε μ αρέσουν κείνες οι φανταχτερές

που μεγαλώνουν το μπόι

και μικραίνουν την ψυχή. 

Ο κόσμος ένας λογαριασμός από βάσανα

απλήρωτες στιγμές στα κιτάπια του χρόνου

χρεωμένες λύπες που ζουν στα σοκάκια της μέρας

πιστωμένοι μετανάστες στο άπιαστο της νύχτας

Κάθε μέρα και μικραίνουν τα κομμάτια χαράς

μετρά το σαράκι σκουριασμένες ιδέες

κι αρχαίων χρόνων συνταγές χωρίς ουσία

Ξεμακραίνω λίγο τη ματιά μου 

στο ξέφωτο του άγνωστου 

στο πλακόστρωτο που κατοικούν οι κουβέντες

που αγριεύουν τα μέτωπα και φωταγωγούν τα μάτια

εκεί που κρυώνουν τα ξύλινα λόγια

και καίγονται οι άψυχες ανάσες 

Ζεσταίνομαι απ το χνώτο του αληθινού 

αγκαλιάζω φωνές σταρένιες απ τον ήχο

κι αφήνομαι να με κλέψουν

με τη δική τους άμαξα οι ιχνηλάτες του ονείρου

με πλουμιστά φορέματα αμόλυντης πηγής
Στις ρόδες της έχουν δεμένη ψυχή 
γδέρνεται στους κακοτράχαλους δρόμους 
χωρίς τα φκιασίδια μιας ντίβας ζωής 
γελούν σε κάθε δάκρυ που τρέχει 
ανηφορίζοντας το λόφο των πεθυμιών
ξαποσταίνουν στην κορυφή των βράχων
σε στίγματα λυγμών με μυρουδιά των γιασεμιών
Θεέ μου ήπια τον ουρανό μονορούφι 
κει που στάλαζαν οι πέτρινοι λίθοι
γέμισα τα στήθη μου λευκές πνοές 
κι αφήνω τα λόγια μου να τρέξουν στα λιβάδια 
που γράφουν οι άνοιξες και διαβάζουν οι ελπίδες !