Κακία

Ποτέ δε θα καταλάβω 
ποτέ αληθινά τι ζητούν  
οι άνθρωποι απ τον άνθρωπο 
Τότε που θέλουν να τραμπαλίζονται 
στον πόνο σου και να γελούν 
με τη σοδειά τους 
να χαίρονται σε κάθε μαχαιριά 
πλουτίζοντας 
το νυστέρι του εγώ τους 
κι έτσι φιλόσοφοι 
καθώς γεννιούνται 
να σιγοντάρουν το δρόμο 
της γραντζουνιάς πλασάροντας 
το μεγαλείο της αυτούσιας 
γενναιότητας του ξέρω τους 
Τίποτε δε φοβήθηκα 
πιότερο απ τον άνθρωπο 
Κι εσυ Θεε μου 
που μ αγάπη τον έπλασες 
πως άφησες το βλέμμα σου 
στο διάολο χαιρέκακα να κοιτάει;