Παραλήρημα

Είναι φορές που νομίζω πως λιγοστεύουμε

Πάντα πίστευα πως ο πόνος ζητά την αλήθεια να γιατρευτεί

Πως διάολο γίναμε έτσι; Γιατί διαλέγουμε το ψέμα;

Πόσο να καταφέρεις να αποφύγεις τον καθρέφτη ;

Γυρνάς ξυπόλητος στα δωμάτια του χρόνου

μα πάντα εκείνος αλυχτά στη γωνιά ,

και τότε πώς να κρατήσεις το μάτι να μην σκοντάψει πάνω του

Πως άλλαξε έτσι η λέξη μαγεία που έκρυβε το όνειρο

σε  σφιχταγκαλιασμένα κορμιά ,σε ουρανούς που ταξίδευαν

στη γεύση του φιλιού, σε κεινα τα ενωμένα ακροδάχτυλα 

που ακουμπούσαν στο τζάμι του ουρανού , 

τα λουλούδια που νιόφερτα μύριζαν ακόμη

το γάλα της γης στο στόμα . 

Που χάθηκαν κεινα τα κούτσικα βόλια

που γέλαγαν στα περιστέρια , που πήγαν οι σβώλοι 

που παίζαμε στο ρίσκο της λευτεριάς ; 

που χαθήκαμε γυρεύοντας μια χρυσόσκονη 

που δεν φόρεσε τον αγέρα μας . 

Έμπηξα τα νύχια στη χούφτα να θυμηθώ πως ζω.

Και για δες πως μας ομορφαίνουν τα πλαστικά βάζα , 

τα άδεια ταξίδια που πάνω τους δεν μας βάνουν 

από ντροπή μη λερωθεί το πάτωμα της γυαλισμένης συνήθειας . 

Φανταχτερά φτερά που δεν γνωρίζουν

το πέταγμα παρά θρονιάζουν στο σανίδι κρατώντας τις πέρλες τους .

Να χθες άκουγα τον Μηνά να εξιστορεί στη Μαρία πως χάθηκαν

ζωές στα νερά του αιγαίου , κι εκείνο το πάλι; της Μαρίας πως μου

πετάχτηκε σαν βέλος στο στέρνο .. θεε μου παγώσαμε; τι έγινε;

συνήθεια κι ο θάνατος ; συνήθεια κι ο χαμός ενός παιδιού;

Ένιωσα το μυαλό μου να παραληρεί στα πλοκάμια του θυμού

Έκλεισα τα αυτιά μου να μην ακούω τη βοή από το κλάμα του αιγαίου

Τα μάτια μου να μη δω κείνο το άυλο χέρι του που απλωνόταν

φωνάζοντας βοήθεια και νέρωνα τόσο νέρωνα σαν εκείνο

Μας μίσησα τόσο μας ένιωσα δράκους που κυνηγάνε τα παιδιά

κι αυτά τρομαγμένα κρύβονταν στην άμμο σαν σπόροι που αρνιόταν

να γεννηθούν σε γη που δεν τους ανήκε .

Πάνω στην τρέλα μου άκουσα τα κλειδιά σου στην πόρτα της καρδιάς μου

κι ήταν εκείνη η λαχτάρα μου να κλειστώ στην αγκαλιά σου

Εκεί στο φιλί σου σε εκείνα τα μάτια σου που κρύσταλλα μοιάζανε

να περάσω στον κόσμο σου μου ζητούσαν .

Κείνη η αλήθεια σου που τόσο με παίδευε και τόσο την λάτρευα

να την πιω ,να την ακούσω

Εκεί που όλο το είναι μου φώναζε …υπάρχει ελπίς !