Ένας μικρός Αποσπερίτης είσαι μάτια μου
Στο στόμα μιας κουρασμένος άνοιξης
βυζαίνεις το φως των λουλουδιών
Κι εγώ η τυχερή
που σε χώρεσα στα στήθια μου .
Στα Άγραφα και στης σιωπής τα σκαλοπάτια
κουβεντιάζοντας
μαθαίνουμε το χρώμα της σκιάς
κι ύστερα πάνω της αφήνουμε τα χρώματα
να ανασαίνει γυμνά το μοβ της ζεστασιάς.
Πώς αλλιώς!
Στα στενά της άγονης γης
φλόγα τα φύλλα της τριανταφυλλιάς.
Κι όπου κοιτώ κι όπου κοιτάς
στάζει το αγιόκλημα κερί
μοίρασμα να χει η ομορφιά
κι ότι ανεμίζει στα ψηλά
είναι ο χτύπος της καρδιάς!
