Κι έτσι έρχεται το βολικό κομμάτι
Αυτό μας αθωώνει από όλους κι από ολα
Δε φταίμε εμεις η κοινωνία που άλλαξε
Κι αναρωτιέμαι ποιος ειναι η κοινωνία;
Δεν είμαι εγω δεν εισαι εσυ;
Κάποιος φεύγει κάποιος έρχεται αδιάφορα
Γεμίζουν κενα δίχως ουσία
σε αναμονή το νοιάζομαι στην προσμονή το ειδα
μα πάλι ένα μισό ερώτημα κλείνει την απάντηση
Μια παύλα σταματάει το δάκρυ της βροχής
κι υστερα πάλι ανοίγει ο δρόμος
προς προς το στάχυ της ελπίδας
Και πως αλλιώς ; ετσι δεν ειναι ο δρόμος μας;
Γεμάτος ανηφοριές του φεγγαριού
γεμάτος κι από κατηφοριές του ξάγναντου
Γνώστες της παράνοιας
πραγματογνώμονες της υλης
κι απάνω στο λυρί ενός κοκκινολαίμη
το φτερό της ουσίας . η γευση στο νόημα
η λαχτάρα στο βλέμμα κι η μοναξιά του βιολιστή.
Αντίλαλος η μουσική ποιος βλέπει που κυλά,
ποιος ανταμώνει το νεύμα της ,
που στέκει η ιστορία μας , που γαληνεύει η ψυχή
που ξαποσταίνει η γαζία
Η αμφισβήτηση κι ο ρόλος του ψαχνω
Γυρεύω τον ήλιο,το φως ,το στέκι των ανθρώπων
στο αντάμωμα των γλάρων .
Αμείβομαι με τις φωνές των λουλουδιών
στο στόμα των παιδιών
κι ετσι με κατακόκκινη τη γευση
η γλώσσα μου φτανει στα αυτια σου
Ξενόγλωσση ή το άγγιγμα
δική και άγνωστη .
Μα κοίτα πως γελά ο άνεμος
βυζαίνοντας πολλά ανθισμένα στάχυα !
