Ανείπωτα

Κλειστές επιστολές τα λόγια μας

μονόλογοι
σ αδιάβαστα καρδιοχτύπια
χωρίς γέλιο
σκοτείνιασαν
με το πρώτο φως του ήλιου!

Πρωϊνό

Και τι θαρρείς πως ειναι η ζωή 

μια μπουκιά ψίχα
που αν της βάλεις λίγο αλάτι , πιπέρι
κι αν την ραντίσεις ζάχαρη
τη ζεστασιά της θα φοράς
Μόνο μην ξεχνάς κάθε πρωί
να της χαρίζεις ένα ρόδο
να μυρίζει αγάπη ο τόπος της!

Κόμβοι σιγής

Δεν ρώτησες 

τα θέλω μου

άγραφες μείναν

οι πεθυμιές σου 

στα στήθια μου

αγράμματα

τα λόγια σου

τυφλές 

οι σιωπές μου 

χαθήκαμε 

ανήμποροι 

αδήλωτοι στην ανάσα

του ώριμου φιλιού

Μετράμε τα κύματα

του πόνου 

της χαμένης αγάπης 

αλύγιστοι 

ορειβάτες του πουθενά

συναντιόμαστε 

στο κόκκινο αίμα!