Για ένα πέλαγο 

ένα ακρωτήρι απάνεμο

τον σπόρο που λουλουδίζει 

μια πεταλούδα 

ένα φυλλι από μανταρίνι 

την φλούδα του μήλου 

Για έναν Μάη από ψυχή 

μια χούφτα χιόνι 

που να βαφτίζει χελιδόνι 

ένα τσαμπί ρόγες της άνοιξης 

μια σπίθα

από την γλώσσα της καρδιάς 

κεντά η αγάπη το φιλί 

Το ξέρεις δα

δεν εχει ανάσα ο χρόνος 

δίχως  ζωή!

Φωτογράφιζε η ψυχή μου στιγμές
πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος 
όταν ακούς τα τρεχαλητά των γέλιων
κοιτώντας τους πελεκάνους 
να ερωτεύονται σε κάθε σκαλί της λίμνης
ανοίγοντας τα φτερά να σκεπάσουν την αγάπη
ακουμπώντας τα χείλη τους 
σε ένα υγρό φιλί της νιότης 
στο σεργιάνι της απεραντοσύνης
τα φύλλα να χουν ρίξει το στρώμα τους
να γευτούν το άρωμα της γης 
τα δέντρα να καμαρώνουν 
τα γυμνά κορμιά τους 
στολισμένα τα χέρια κλαριά τους 
με πολύχρωμες γιρλάντες 
και λαμπιόνια να βλέπουν την ομορφιά τους 
αφήνοντας τα βλέφαρα στις άκρες τους 

βράδυ και η παρέα εδώ 
αγκαλιές πειράγματα χαμόγελα 
που κυλάν κι ακούς γάργαρα νερά 
τα κλικ της ψυχής ασταμάτητα 
ξανά και ξανά να κλείνουν 
τα δευτερόλεπτα σ απέθαντα
κελιά της μνήμης 
κι αυτή να ρουφά το νέκταρ
να γεύεται την αλμύρα των φιλιών
ρίχνοντας το βλέμμα στην άμμο 
των ματιών 
χορεύουν οι ψυχές το βαλς των πεθυμιών 
και μια κιθάρα σιγοντάρει το σκοπό 
της φιλίας το στόχο της ανασαιμιάς 
αξία που δένεται στα ακροδάχτυλα 
πλέκει κύκλους χρυσοκέντητης καδένας 
κείνης που δεν έχει χρόνο 
που ζει όπου και να σαι 
αντικαθρεφτίζεται στα μάτια του άλλου 

μια σκέψη πιλαλώντας χαρούμενα 
με συναντά ..
΄' πόσο όμορφη ειναι η ζωή 
με τόσα λίγα .. πολλά 
με τόσο μικρές ... μεγάλες στιγμές 
στιγμές σαν νότες ''

Κάποιες ευχές , λίγες παρενέσεις 

να ζωντανέψουν τ ακοίμητα του ουρανού 

κι ολα σπουδάζουν βιασύνη .

Πόσο ανέφελα μαθητευουν τα πουλιά 

κι αν δεις το σπόρο που γεννιέται 

ένα τραγούδι είναι 

Το πιάτο με τις λιχουδιές γιορτή κεντάει 

Ένας μικρός μερμηγκας που απόμεινε 

να κουβαλά το τελευταιο λάφυρο 

να ζεσταθεί ο χειμώνας 

Ακάματα φυτευει η άνοιξη 

κρινάκι μες το χιόνι 

Το κάλαντο που αχάραγα ξυπνά 

να φανερώσει της νιότης τα πουλιά 

ζωγραφική χορτάρι που αγναντεύει τα βουνά 

Το σιωπηλό που ακούγεται σ άνεμο να μιλά 

σου γνέφει απο τα χείλη των ματιών 

ρόδο αμάραντο που αγρυπνά 

Τόσες μικρές ατέλειες πως πλέκουν τόση ομορφιά 

Κι εσυ αδάμαστος καιρός γνώστης, αντάρτης και σοφός 

να τριγυρνάς στην κουπαστή με οδηγό καρδιάς φιλί 

τ άλμπουρα κρίνα των παιδιών 

Τρία κεριά γερά να δένει η φωτιά 

το ένα στου ίσκιου την αυλή το φως να βλέπει η πηγή 

το άλλο στις πλάτες στο μοίρασμα να γέρνουν οι ανάσες

με πανωφόρι ανθρωπιάς να κλείνει ο κύκλος ερημιάς 

κι αυτό το στερνοπούλι μήνυμα να χει τη ζωή 

ρετρό το  τζάμι και κλειδί απο απόσταγμα ψυχή 

να ρέει αγάπη δυνατή !

(Αφιέρωμα στην ακριβή μου 
    την κόρη μου )

Πριγκιπέσα μου 
φεγγάρι μου διαμαντένιο
όνειρό μου αληθινό 
απ τον δικό μου ουρανό
άνοιξε τις φτερούγες σου
και πέτα ομορφιά μου
σεργιάνισε τις θάλασσες 
ζήσε ακρογιαλιά μου

κομμάτι απ τα κομμάτια μου
ψυχή  απ την ψυχή μου
κράτα στις χούφτες τη ζωή
δος της αγάπης το φιλί
κλεψε ανάσες υπομονή
κράτα πνοές επιμονή
τη μέρα κάνε ζωγραφιά
τη νύχτα χελιδονιών φωλιά

Αστέρι μου
της μέρας αγιοκέρι μου
μη φοβηθείς μέσα σε αγέρι
βάστα της σιγαλιάς το χέρι
γίνε δροσιά κι απανεμιά
σε κάθε μπόρα που κυλά
έρχεται πάντα η ξαστεριά
να σου χαρίσει δυο φιλιά

καμάρι μου
λευκό μαργαριτάρι μου
όσο θα ζω δίπλα σου θα ανασαίνω
κι απ την δική σου τη φωνή
νότες θα γράφω στην ζωή
τραγούδια λόγια διαλεχτά
στης μελωδίας την καρδιά
πάντα να έχεις συντροφιά

ζωή μου 
γλυκιά αναπνοή μου
και αν θα φύγω κι αν χαθώ
ρόλους θα αλλάξουμε οι δυο
αστέρι θα γινώ εγώ 
να σε  προσέχω να σε φυλώ
το χάραμα μου θα σαι εσύ
κάθε πρωί μια καλημέρα στη ζωή!

Μην ξοδεύεσαι σ αυτά που δεν πιστεύεις

Να μένεις εκεί που αγαπάς

Δίχως το τριαντάφυλλο δε ροδίζει πνοή

Θέλει κελάηδημα να τραγουδάς τον έρωτα

και ζεστασιά να μείνει αμάραντο λουλούδι !

Ανεμοσκορπίσματα

Γερασμένη κυρά η συνήθεια 
με την ίδια αδέσποτη ματιά
άχρωμα μα πάντα 
κρεμασμένη στα χείλη της  μια άποψη 
ένα συμπέρασμα 
που κανε τον  κύκλο του νου
και αποφάσισε σε ποιο στασίδι θα μείνει

χωρίς το ίχνος του γιατί
το  αγιασμένο.. πως 
το  φίλημα  του μήπως 
έτσι ..δανεικά κι αγύριστα 
ανεμοσκορπίσματα  των δικών μας θέλω
κατά πως βολεύει  
έτσι που να μας χαμογελά ένα ‘’αθώος ‘’

αποκαΐδια λέξεων 
στις στάχτες που μείναν  για να  θυμίζουν
κείνα τα βλέμματα  που περνούν σαν σκιές
απορημένο παιδικό που ρωτά γιατί το τιμωρούν
απόγνωσης  από ξεραμένα στεγνά ακροδάχτυλα 
γκρίζα στο σκότος της σιγής 
κι εκείνα  που μια ειρωνεία τους χαμογελά

πότε θα μάθουμε 
ποια ώρα θαναι  αυτή που το νοιάζομαι
θαχει στρώσει λευκό τραπεζομάντηλο   
με φίλεμα αλήθειας 
ποιος ρωτά για το δάκρυ που τρέχει;
ποιος κοιτά το γέλιο που χαράζει  στα χείλη
κείνο  που λίγο απ την τρέλα απέχει; 

κλειστά παράθυρα  
στην αυλή σκορπισμένα τα λόγια 
κι από  τα μάτια ενός  στίχου
φεύγουν καρδιάς ημερολόγια 
που πήγε η ψυχή;  που χάθηκε σε ποια ρωγμή
χαραματιά  που καίει τα σωθικά η σιωπή
αλαλαγμός  του  τίποτε του πουθενά

εγώ ..εσύ.. όλοι  μπλεγμένοι  σε μια ανέμη 
ψάχνοντας την άκρη της  λευκής κλωστής
εκεί που η φωνή θα ακούγεται 
ο ήλιος θα λαμπυρίζει στη ματιά 
η αυγή  θα κυκλώνει τη ανάσα 
το ηλιοβασίλεμα  θα ακουμπά τα βλέφαρα 
στο κόκκινο  της  ομορφιάς 
στο  λιμάνι  των γλάρων  
που τιτιβίζοντας  απλώνουν τα χέρια 
κι ακουμπούν  αγκαλιά στο βράχο της .. ζωής 
στον όρμο που γράφει το κύμα 
είμαι εδώ  στο πλάι σου  κομμάτι σου 
να ανασαίνω ..να ζεις!

Διψά η ελπίδα 

θηλάζει 

δρόμους η θάλασσα

χρωμάτισε το φως 

γεννά 

φωτιές το πέλαγο της γης

στη χούφτα του χειμώνα

πόσο ζεστά φιλάς αγάπη!

Kλείνω τα μάτια
κι ονειρεύομαι

κοιτώ έναν κόσμο που ..
σπάει
το φράγμα της υποκρισίας
σβήνει
το χρώμα της ψευτιάς
γράφει
με περιστέρια
το όνομα της αλήθειας
ντύνει
με φλόγα το φιλί της αγάπης
διαγράφει
το χαμόγελο της πλάνης
σκίζει
τα πέπλα των νόθων ονείρων
βάφει
με χρώμα ελπίδας το φως των ματιών
γεμίζει
αύρα απ το κελάηδημα πουλιών

σ αντικρίζω
σε γνωρίζω .... μέσα σε

στίγματα
χνάρια οι πινελιές των άστρων
φάροι
φεγγάρια φωτιά ονειρεμένων κάστρων
δρόμοι
λευκές λωρίδες ανέφελου καιρού
ήχοι
μαέστρος βουβός χορός σιωπηλός
δάκρυα
σταλακτίτες ακριβά μου δάκρυα
κυλούν
σ αφύλακτες ρωγμές του ουρανού
ταξίδι
με τον άνεμο στο φως του λυχναριού
έρημος
ήλιος που κυλά με ένα χάδι που μιλά
η σκιά μου
καραβάνι σ ανεμοστρόβιλου θηλιά

σ αντικρίζω .. αγάπη

η αγκαλιά σου ....όαση
στη δίνη της με ξεδιψά
χάνομαι
βυθίζομαι .....στα άδυτα της
βλέπω τον κόσμο ... μέσα απ τη ζεστασιά της! 

Μικροί τυμπανιστές

Μέρες αγάπης λένε 

Κι εχει άραγε μέρες η αγάπη ;

Μικρά κουδουνίσματα
τυμπανιστές για να ροδίζει 

το φεγγάρι αστράφτοντας 

μια πινελιά πάνω στο μοβ 

και με ρωτάς

γιατί  έτσι τις λένε

Ίσως γιατί θυμόμαστε 

πως ήμασταν παιδιά

κεινα τα πάνινα κουκλάκια

ανάβουν μέσα μας φωτιά

Ξυπνήστε φωνάζουν

μεγάλωσαν οι μικροί 

καιρός να μικραίνουν οι μεγάλοι 

κόψτε τις μέρες και κρατήστε την αγάπη 

Τα χάρτινα καραβάκια που στόλιζαν 

το κλαρί του δέντρου απομακρύνθηκαν

και στήθηκαν τα φώτα 

Ξεδιπλώστε πανιά μουρμουρίζουν

θα ηρεμήσει η θάλασσα 

και θα φανούν οι αφροί στους βράχους 

γεμίζοντας ταξίδια 

Δε χάθηκαν τα όνειρα 

σκόνταψαν πάνω σε ρωγμή 

μα γίνανε φυσαλίδες 

και χώθηκαν σε κάθε μια ψυχή 

Ότι περπάτησε στο ήλιο

ειναι ένα άσβηστο κερί 

στο χάραμα φυτρώνει 

και στο σκοτάδι 

δάδα και λάβδανο μαζί 

Κράτα το χέρι μου και πάμε 

έπεσε βράδυ και το τραγούδι της σιγής

με ένα βιολί και μια άρπα μας καλεί !

Στα σγουρά του μαλλιά

Θα μπορούσε να πει κανείς αν τον κοιτούσε

από μακριά πως είναι ένα όμορφο παλικάρι
καθισμένο στο ακρογιάλι της θάλασσας
με το βλέμμα στα ανοιχτά του ουρανού
Αγέραστο με την ικμάδα του να ζωγραφίζει
καιρούς που πέρασαν και εκείνους που θα ρθουν
Στα σγουρά του μαλλιά καρφιτσωμένοι κύκλοι
που αναποδογύριζαν στα κύματα και πάλι από την αρχή
Ζοφεροί καιροί σαν στίγματα μελάνης
έπεφταν στο ακριβό του πουκάμισο
και εκείνος ο σηκωμένος γιακάς κρατά πάντα
το βήμα ορθό .
Χτυπά  τα σήμαντρα στις μύτες των παπουτσιών

Μικρές πινελιές τα χρωματιστά του κουμπιά
γελούν στις αυλές των στιγμών .
Κει που πετούν οι ανταύγειες ξαπλωμένες 

στις ουρές των χελιδονιών .
Νιούτσικα ζουμπούλια που απλώνουν
τα φτερά τους στο χώμα του νου , της καρδιάς
του ζω πλάι στην ίσια γραμμή του υπάρχω .

Δυο χείλη που αδιάκοπα φλυαρούν το χθες
και γλυκοφιλούν  τις ανάσες του αύριο,
δίνοντας εντολές στους κορμούς των δέντρων
να ψηλώσουν τις ρίζες τους,
χαμηλώνοντας το μπόι των μίσχων
Πως μοιάζουν τα χέρια του με ακριβές βεντάλιες
που διπλώνουν τις πτυχές τους στη βροχή
κι ανταμώνουν την ζεστασιά στο χνώτο του ήλιου .
Τι όμορφος άντρας ΄΄ ο χρόνος ΄΄
αλύγιστος κωπηλάτης στα βαθιά νερά .
Πόνος  και χαρά από αντάρτη δρόμο
γέννα από κοράλλι  στης ζήσης τη χρυσή  αμμουδιά!

Ένα όμορφο χειμωνιάτικο βράδυ 

Ο φωτισμός στα μπαλκόνια 

σα σήματα μορς να αναβοσβήνει

το νόημα του κόσμου 

Η παρέα έτοιμη να χαμογελάσει 

σε κάθε σκέρτσο της νύχτας 

Μια αγκαλιά να ακουμπά 

στο νεύμα του άσβηστου χρόνου

Δυο ποτήρια κόκκινο κρασί 

κι έβαψε το ασημί φεγγάρι 

Κύκλωσε η μελωδία

στα δίχτυα της ζεστασιάς 

Και πως αλλιώς θα χόρευε 

το  μπλουζ στο χρώμα των χειλιών !

Επιστρέφω 

πέτρα που έλιωσε στο χιόνι

παιδί που κρέμασε 

στις τσέπες τους σβόλους του

κλειδί που άνοιξε την πύλη

στο φως που γεννήθηκε 

η μυρουδιά του Αυγερινού

γυμνός από μένα 

γεμάτος από νωπά φύλλα 

κόκκινου τριαντάφυλλου 

αναδύομαι στη γη των κυμάτων

ασημένιος κόκκος της άμμου

πεταλωτής της θάλασσας 

βυθίζομαι στον ουρανό 

ολόφωτο άστρο 

να σκεπάσω τη νύχτα 

Επιστρέφω!

Περάσαμε τα κύματα 

καθίσαμε 

στην άμμο στρώνοντας 

ένα κύκλο καρδιάς

φουρτούνες οι σκέψεις

το βλέμμα 

στο άγνωστο γαλάζιο

καρφώθηκαν 

οι κόρες των  ματιών

στη σαγήνη του κενού

χόρτασε 

η φωτιά τη μελωδία της σιγής

απλώθηκε 

το πέπλο της έννοιας 

σκεπαστήκαμε

με το σεντόνι του φεγγαριού

ενώσαμε τα χέρια

μπλεγμένα τα δάχτυλα 

στο εμείς ... σαν ένα

σιώπησαν τα χείλη

ακούστηκαν οι ψίθυροι

απ τις ψυχές ...

προχωράμε στο όνειρο στην αλήθεια

στο δρόμο του θέλω 

μ αντίκρισμα το κατακτώ

στο βλέμμα ενός παιδιού 

στο γέλιο μιας φλογέρας 

στο ξύπνημα του γιασεμιού

ζεσταίνοντας τα χείλη

μ ένα γαλάζιο σ αγαπώ 

μια ρίζα από το βυθό

στεριώνει η θάλασσα 

κει που το κύμα σπάει σε άσβηστο βράχο!

Άκουγα τη φυσαρμόνικα 

να παίζει ένα παράξενο σκοπό

Τόσο που ζέστανε τα κομμάτια μου

τα χέρια σου θέλησα να φιλήσω 

χάιδεψα τη θάλασσα το πέπλο της 

λικνίζονταν αέρας καθώς είμαι 

κι ανάμεσα στις φυλλωσιές 

και στο ρόδι κούμπωσα το φιλί 

Πόσο φως στο σκοτάδι 

κι εκείνο το μπλε .. πόση αγκαλιά!

Μέθαγαν τα αστέρια
από το λίκνισμα του κορμιού
στο βρεγμένο της φόρεμα
ανάγλυφα σχηματίζονταν
τα συναισθήματα 
κι απ το ακριβό της τούλι
κρέμονταν οι χτύποι της καρδιάς
σαν φλόγες πηγής
κυμάτιζαν τα μακριά μαλλιά της
κι ένα φεγγάρι στόλιζε
το βελούδο τους
τα χείλη της δυο πορφυρένιοι όρμοι
σε θάλασσα αγέραστου φιλιού
φάροι μ αγνάντεμα το γύρω του κόσμου
μάτια δροσοσταλιές της άνοιξης
μπλεγμένες σ άσπρες νιφάδες του χιονιά
στα βλέφαρα κεντημένα αγριολούλουδα
κρίνοι , ανεμώνες της γης τα παραπαίδια
τα χέρια της μοιάζουν με απλωμένα κλαδιά
στις ράχες των απόκρυφων στιγμών
ραμμένες στις φούστες του ονείρου
δεμένα στου άγνωστου το δείλι
ζωσμένα σε στάχυα πεθυμιών
σε χνώτο ζεστής ανάσας 
σε στράτα άγουρης ερημιάς
σε ένα υπόγειο κελί
μεστής ανάγκης μοιρασιάς
πέτρινη χαρακιά το όνομά της
άσβηστο σμιλεμένο σε αέναο βράχο
περπατησιά πάνω σε πέλαου το μίλι
λευκό σημάδι του ουρανού
σπίθα από ψυχής καντήλι
΄΄ α γά π η ΄΄ 

Κόπασαν οι βολές 
σπάσαν οι κρότοι 
των λόγων 
τόσο εκκωφαντική
σιωπή 
πως γράφει 
ασίγαστο τραγούδι 

Μονάχα λίγα φύλλα 
κι ολόκληρη η αγάπη !

Μισοτιμής 

πουλήθηκαν αξίες και ιδανικά 

δύό τάλιρα η ζάλη σου 

και άλλα δυο 

να πνίγουν τη μιλιά 

να σα ι σωστός να σαι καλός 

να σε χειροκροτούνε 

κείνοι που ανάποδα μιλούν 

και όρκους δεν κρατάνε

Μισοτιμής κι η μια δραχμή 

πλανόδια λατέρνα 

να κουβεντιάζει στου καιρού

την άχρωμη αρένα 

κι εγώ κι εσύ που κάψαμε 

πολύχρωμα βαλάντια 

να χουμε μείνει στη σιωπή 

του δίκιου η ορφάνια 

κι αν μέσα μου προχώρησες 

φορώντας μόνο ένα σανδάλι 

ειναι που μπήκα στο όνειρο 

κι έγινα ένα με τη γη που μίλαγε

από ψυχή μονάχου καβαλάρη 

μη με ρωτάς αν σε ζητώ

κι αν μέσα μου σε βρίσκω 

νόθα , πλανεύτρα η εποχή 

μα φόρτωσα στη ράχη 

το πιο γλυκό μου ρίσκο !

Δεν ειναι μάτια μου 
που θώριασε η ομίχλη τον ορίζοντα 
ειναι που.. 
μέχρι τις μύτες των παπουτσιών 
κράτησε το βλέμμα 

και πως φεγγίζει το αθέατο
μπρος στο χρησμό του νιώθω !

Να αγαπάς τον άνθρωπο ειναι ευλογία 
να υφαίνεις τη ζωή με ταπεινή κλωστή ειναι Ιερουργία 
μα δίγλωσσα να μιλάς ψάχνοντας εξουσία
είναι θολό γυαλί που μοιάζει πλάνης και κενού την συνουσία 
Ποια κοινωνία μου γελά και ποιά με κοροιδευει 
κι εγω μικρό παιδί που ψάχνει να βρει το γιατί 
σε κάποια γέννας το ανήκουστο φιλί 
κρεμμιέμαι σε μια του φεγγαριού αχτίδα 
να βρει η πατρίδα της ψυχής λευκή να γράψει τη σελίδα 

Αναρωτιέμαι 
πόση δύναμη μπορεί 
να δίνει το ψέμα; 
Πόση ευχαρίστηση μπορεί να νοιώθει κάποιος 
όταν πατάει στη σιωπή σου 
Πόση αρχοντιά μπορεί να απλώνεται 
στο θρόνο της εξουσίας ;
εκείνης της κρυφής περηφάνιας 
που αγνοεί τα ανθρώπινα συναισθήματα 
και στήνεται στην έδρα του εγώ;
πόσο ευκολο ειναι να πληγώνεις 
και πόσο δύσκολο να χαρίζεις ένα γέλιο
αχ Θεέ μου πως μοίρασες τούτα τα βήματα
αρκεί το χειροκρότημα; 
Ποιος μιλά για αγάπη σε τόση υποκρισία;
κι όμως ζει ανάμεσα μας 
ανασαίνει στις καρδιές 
ζεσταίνει τις ψυχές 
Μα για κοίτα τόσες διαφορές 
Αντιφάσεις γεμάτες με θέλω και ειδα 
χαμένα κρίματα του προσπαθώ 
στημένες νεκρές εξέδρες του νοιώθω
ματωμένα χαμόγελα σε τρύπιες τσέπες
κι όμως υπάρχει κάπου υπάρχει 
δεν ξέρω που πότε θα βρεθεί 
Κρίνεται η σιγή μέγιστη αδυναμία 
μα μήπως είναι άνθρωπε 
κάποια άλλη η αιτία; 
μήπως ζητάς μια αφορμή να δοξαστείς;
σαθρά άδεια στασίδια 
γητευουνε το ειναι κι αυτά ακολουθείς
Σκόρπιες σκέψεις έτσι 
ίσως δίχως νόημα για κάποιους 
συνειρμοί απόψεων για άλλους 
για δες όμως 
Είμαστε '' όλοι '' Άνθρωποι!