Φωτιά

Και πας και γυρίζεις
φωτιά
Πόσες φορές
θες να με κάψεις;
Σύρθηκα
απ τις στάχτες μου
γονάτισα ,γκρεμίστηκα
έχασα κάθε εαυτό
που γελούσε στα πέλαγα
χοροποπηδούσε
στα κύματα
έπαιζε στ αλωνάρι
της προσμονής
γεννιόμουν παιδί
και χόρταινα
ψωμί μεγάλου
φύγε φωτιά
νερό κι αλάτι πια
Γέμισαν τα σωθικά μου
συγχώρεσα
κράτησα την αγάπη
κι έσβησα την γλώσσα
του πόνου σου
δέθηκα
στη δροσερή πνοή σου
κι έσβησα
στο άψυχο κύμα σου
κοίτα με όρθια
βαδίζω σε ουρανό
πετώ
με τα παπούτσια γης
ξώφτερνα
τα σανδάλια
να πιάνουν πέλμα
στην άκρη του ήλιου
και στα φτερά
της χρυσαυγής
Έδωσα στο όνειρο ζωή
στις φλέβες την πνοή
λεύτερη
να ακούγεται η ψυχή
Μακριά μου πια τα δήθεν
μακριά μου κι η αλυσίδα
που χτύπαγες εσύ
Ο χρόνος μου ελπίδα
που κάθε μέρα
μου γεννά ένα μπορώ
να δω τον ήλιο
ακόμη κι αν γυρίζει
σε πύκνωμα καπνό!