Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Φυσαλίδα

Πες ότι θες 
ότι σου άρεσαν τα γιασεμιά
της γλάστρας μου
ότι μεθούσες στο κλωνάρι
του πόθου
ότι άγγιξες το πιο τρυφερό
εκατοντάφυλλο του νου
μα μην πεις ποτέ
πως μ αγάπησες


Μια φυσαλίδα του αγέρα
ήμουν για σένα
είδες τη δροσιά μου
στη θάλασσα
την πνοή μου πίσω
από αναγραμματισμούς
το βλέμμα μου
πάνω στα κύματα


μα κείνο το νοιάζομαι
το σώμα μου ήταν
κομμάτι της ψυχής μου
που δεν πρόσεξες 

Ένα όνειρο ήμουν
απωθημένο ίσως
στα μέτρα του ουρανού
ένα όνειρο χωρίς ύλη

κι εγώ
είμαι καρδιά


όχι άλλα λόγια
ξημέρωσε !



Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

Άρνηση

Πάψε πια μη μιλάς
πάψε δεν θέλω να σ ακούω
Πόσες φορές έχασα τα μάτια μου
εξ αιτίας σου
κλείστηκα στο πάτο του σκοταδιού
μην ουρλιάξω και μ ακούσει ο άνεμος
Βυθίστηκα σε ένα ξερό λιμάνι
περιμένοντας .. περιμένοντας
ένα και μόνο καράβι
Ηλίθια δεν μ άφηνες να δω πως ήταν
ένα άδειο σκαρί που μόνο πανιά ανέμιζε
να μαζεύει τις μέλισσες
Ένας βελονιστής φιδιού καιρός
που ρούφαγε το μέλι
πετώντας την κηρήθρα
Κι εγώ σ άκουγα
σ άκουγα και σε πίστευα
Εσένα και τις λεπτές μεμβράνες σου
μέχρι που κάηκα απ το σφυγμό του ήλιου
κόπηκα απ τη ζωή ζητώντας το θάνατο
αφυδατώθηκα απ την προσμονή της βροχής
Φταίω ναι ξέρω φταίω
Σ άφησα να βαδίζεις πρώτη και ξέχασα το νου
Σε τσάκισαν αγρίμια που κομμάτιαζαν
τη σάρκα σου πουλώντας τη στη αγορά
για ένα τραγούδι ηδονής
για μιας ώρας τα υγρά
Μια στάλα νερό μου έμεινε
να θυμίζει ξοδεμένα δάκρυα
άσβηστες χαρακιές
Μη μιλάς άλλο γαλήνεψε
συγχώρεσα και σε έλουσα σε καθάριο νερό
Μη μιλάς άλλο σώπασε ψυχή μου
Στο υπόσχομαι
δε θα τους μοιάσω!



Παρουσία

Δεν θα με δεις 
σκόρπια να ψάχνω
βότσαλα της αυλής
κρατώ του αέρα 
τα φτερά
κι έμαθα να μοιράζομαι 
να παίρνω κείνο 
που χρωστώ
να δένω στο σεντούκι 
αμέθυστο , 
άρωμα από λεβάντα
να ψιχαλίζω το κενό 
γέμισμα να χει ουρανό !

Παγωνιά

Πως 
βολευτήκαμε έτσι
σε ένα φιλί σιγής 
και κρύψαμε
στην αγκαλιά
τόση φυγή ζωής!

Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Γυμνά

Δεν είπα τίποτε για όσα άκουγα 
τα έκλεινα στο μπαούλο της νύχτας 
Πετούσα τα αστέρια μου για φύλακες
μη μου ξοδέψουν 
το χάραμα σε άχρωμες σχισμές 
Στέρεψα τα μάτια μου τα έχτισα 
μόνο χαμόγελα να σου δίνουν 
Τίποτε δεν περίμενα 
παρά ένα χαμόγελο να κατρακυλά 
στα σκαλιά της ζωής μου 
φορώντας το στεφάνι της αγάπης 
Ο νεραϊδόκοσμος μου μεγάλωνε 
στα αποτυπώματα σου 
κι εγώ που κάθε μέρα 
τον πότιζα μη μαραθεί 
σου χάριζα τις ανάσες μου
Ναι ναι αυτές τις πνοές 
που πάνω τους οι κιμωλίες 
σου έγραφαν ακόμη μια αλήθεια 
κι έτσι ξεχνιόταν 
το μέχρι τότε ψέμα σου 
Κι άραγε τι είδες από μένα;
είδες εκείνες τις μολυβιές 
που πάνω μου 
χαράκωναν τον πόνο σου; 
μέτρησες άραγε 
τις βραδυνές μου προσευχές 
που ζέσταιναν το όνομά σου 
ξαγρύπνησες με το αθέατο 
που μέσα μου χτυπούσε; 
τι είδες να πάρει.και τώρα τι; 
Βράχηκα ν οι χαρές μου έχασα 
τα πόδια μου στη θάλασσα 
γύμνωσα 
κι εσύ ένα κύμα 
που μέσα μου κυλά
 κι ατελείωτα με κυβερνά! 


 

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Απόμακρα

Θα βαδίζουν τα καλοκαίρια
στύβοντας τις πετσέτες
της άνοιξης
κι εγώ θα σε κρατώ
υγρή κηλίδα
στα στήθια μου
να θυμάμαι
ναι να θυμάμαι
πόσες φορές
σε φώναξα
πόσες
σε κάλεσα κοντά μου
ψιθυρίζοντας μόνο
τις λέξεις
''αγάπη μου''


Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

Φωτιά

Και πας και γυρίζεις
φωτιά
Πόσες φορές
θες να με κάψεις;
Σύρθηκα
απ τις στάχτες μου
γονάτισα ,γκρεμίστηκα
έχασα κάθε εαυτό
που γελούσε στα πέλαγα
χοροποπηδούσε
στα κύματα
έπαιζε στ αλωνάρι
της προσμονής
γεννιόμουν παιδί
και χόρταινα
ψωμί μεγάλου
φύγε φωτιά
νερό κι αλάτι πια
Γέμισαν τα σωθικά μου
συγχώρεσα
κράτησα την αγάπη
κι έσβησα την γλώσσα
του πόνου σου
δέθηκα
στη δροσερή πνοή σου
κι έσβησα
στο άψυχο κύμα σου
κοίτα με όρθια
βαδίζω σε ουρανό
πετώ
με τα παπούτσια γης
ξώφτερνα
τα σανδάλια
να πιάνουν πέλμα
στην άκρη του ήλιου
και στα φτερά
της χρυσαυγής
Έδωσα στο όνειρο ζωή
στις φλέβες την πνοή
λεύτερη
να ακούγεται η ψυχή
Μακριά μου πια τα δήθεν
μακριά μου κι η αλυσίδα
που χτύπαγες εσύ
Ο χρόνος μου ελπίδα
που κάθε μέρα
μου γεννά ένα μπορώ
να δω τον ήλιο
ακόμη κι αν γυρίζει
σε πύκνωμα καπνό!




Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

Και αρχισα να ζώ

Έγινα αυτό που αναζητούσαν
Έσκαψα το σώμα μου
σμίλεψα την ακοή μου
σμίκρυνα τα μάτια
όλα τα θέλω τους στόλισαν τη ράχη μου
Κι εγώ που πήγα εγώ;
Χάθηκα στα βλέμματα
που σέρνανε τις λεπίδες
Που να ναι τα χέρια μου;
που πήγε το νήμα του γέλιου μου
Ωραία που με πρόσφερα
σαν να μην είχα φωνή
λες κι άσκοπα γεννήθηκα
Κι όλα ετουτα τα χρόνια
πως έσπασαν τα πόδια μου
θρύψαλα καθρέφτες
που πια δεν κόβαν αίμα
Κι εσύ; ω !! ναι εσύ
Τι αγάπησες σε μένα
τα λουλούδια μου , το φως μου
την αγκαλιά που σου έλειπε
Αλήθεια το σκοτάδι μου το είδες;
είδες την ανάγκη μου να αφεθώ
τα κύματα που βρέχαν
το μαξιλάρι μου τα χαϊδεψες ;
άκουσες την κραυγή της ψυχής μου
στάθηκες δίπλα μου
να νοιώσεις τον βρόγχο
του θανάτου μου
Ένιωσες την απόγνωση
τη λαχτάρα της λύτρωσης
που μου πνιγε τον αέρα
Ναι .. έφυγα
βρήκα τα πόδια μου
γδαρμένα στα βράχια
τα μάτια μου
να κολυμπάν στη θάλασσα
την καρδιά  μου
να σπαρταρά στην άμμο
τα δάχτυλα μου
με σπασμένα φτερά
Θα τα ενώσω φώναξα
φώναξα τόσο δυνατά
να με ακούσω
Ένα ένα τ αγκάλιασα
έγλυψα τις πληγές τους
θα γιανετε ψιθύρισα
δεν πέθανα .. ζω
Έστρεψα τον ήλιο
στα μάτια μου
δεν με ένοιαζε το κάψιμο
τη ζεστασιά του ήπια
στέριωσα τα νύχια μου
στο πάτωμα
Καιρός να πάψεις
ν αγαπάς μόνο τους άλλους
καιρός να αγαπήσεις εσένα
να κάνεις αυτό που δεν ένιωσες
Πάρτο μου φώναξα
πάρτο από έμενα για μένα
Δεν περιμένω πια να μ αγαπήσεις
εγώ θα μάθω,θα μάθω να μ' αγαπώ
Ίσως για πρώτη μου φορά
πρώτα εμένα πριν από σένα
Μην τρομάζεις
δεν αλλάζει κάτι σε σένα
μα να ειναι που ..
άρχισα να αγαπώ κι εμένα !

Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Κρότος σιωπής

Να προσέχεις
γιατί  κάποτε 
η σιωπή 
σπάει 
και τότε 
μπορεί 
να γίνουμε 
κομμάτια 

να προσέχεις !