Να προσέχεις

Να προσέχεις 
να προσέχεις καρδιά μου 
δεν ειναι
όλα τα χαμόγελα ανθός 
δε θέλω να σωπάσεις 
να σ ακούω 
να τραγουδάς θέλω 
πρόσεχε όμως 

πρόσεχε μάτια μου 
κλείδωσα την πληγή
στη σιωπή μου 
ποτέ μη δω το δάκρυ σου

κι ότι πιότερο 
με πονά 
ειναι που θα λείπω!

Θα είμαι εδώ

Όσα και να ρθουν θα είμαι εδώ

κάτω από τις γαλάζιες άνοιξες

θα κουρνιάζουν τα χέρια μου

να αγγίζουν το δάχτυλα σου

στις στείρες ακρογιαλιές

βότσαλο να τραγουδά στον άνεμο

νότες  να παίζουν στα βλέφαρα σου

χρόνος αιώνιος να κουβαλώ

τις σκέψεις σου σε αιώρα

να χεις τη μέθη αγκαλιά

απάνεμα σαν γλάρος που πετά

θα μαι  το γέλιο σου η χαρά ,η σκέπη

που πάνω της η μπόρα θα χτυπά

μα εσύ στεγνά να ταξιδεύεις στα ανοιχτά

πρώτο σου δείλι στο κόκκινο φιλί

στο ξύπνημα μιας στιγμής ανατολή

στης νύχτας το δοξάρι ψυχής ριχτάρι

όσα και να ρθουν μη ρωτάς

πως είναι ο κόσμος σαν γελάς

πίνακας που στο όνειρο έχει σμιλευτεί

ανάγλυφα την ομορφιά να συναντά   

κι αφέθηκε στα μάτια σου να κατοικεί!

Περγαμηνή

Κάπου 
εκεί στο φεγγάρι 
άφησα 
μια περγαμηνή 
αν τη δεις 
αγκάλιασέ την .
Τίποτε το σπουδαίο
μα να .
άφησα δυο λέξεις μου
να σκεπάσουν 
τα βλέφαρα σου 
'' καληνύχτα μάτια μου ''

Καθρέφτης

Πόσα

κόκκινα λόγια

σφιγμένα

πίσω απ τα χείλη

κι αυτός ο καθρέφτης

που με διαβάζει

πως ..

τίποτε

δεν κρύβει

απ το βλέμμα σου!

Δέσμιος ουρανός

Όχι δεν θα σου πω λέξη σκεφτόταν

Κι έτσι αμήχανα άρχιζε να ζωγραφίζει

Τόσα χρόνια με ξεκουφαίνει η σιωπή σου

κι εγώ απλά ακροβατώ στο σχοινί

της ακρωτηριασμένης πλευράς της

Πάντα αυτή αποφάσιζε για το τι χρώμα θα φορέσω

και σε ποιο σύννεφο θα κρατηθώ .

Όχι λοιπόν δεν σε ξέρω

Ίσως να σ ονειρεύτηκα να σε έπλασα

καθώς κρατούσα τη ζύμη στα χέρια μου

Ίσως πάλι την ώρα της βροχής

να σε στέγνωσα στη χούφτα μου

κλειδωμένη ελευθερία

Δεν θυμάμαι ..ίσως

Κεινο που θυμάμαι είναι διάσπαρτα  λόγια

στα αλώνια , στις διαβατάρικες φωνές

στους πολλαπλούς καθρέφτες του καιρού

στις αλλαγές των εποχών και σε κείνα τα σκίτσα

που κραταγαν στα δάχτυλα κάτι από σένα

Δεν ξέρω αν σε λένε Βασιλική  , Ειρήνη , Σοφία

ακόμη κι αν σε έβαψα Γιωργή , Μηνά , Ανδρέα

πώς να στεριώσει η μνήμη μου

Σε ποια κορυφή να στήσει την κολυμπήθρα της

όχι όχι να κοίτα μόνο τα πινέλα μου σου μιλάνε

Έτσι θα δικαιολογηθώ σε κείνα τα νούφαρα

που με έφερναν στη λίμνη των κύκνων

Θα τους πω πως είχα χάσει το δρόμο

και θα κρύψω ναι θα κρύψω την πίκρα μου

στα αγκάθια εκείνου του σκαντζόχοιρου

που συνάντησα χθες στη μέση του χειμώνα

Πέταξε τα πινέλα του ..

Ο πίνακας ένας γλυκός μελαγχολικός ουρανός

που κουβαλούσε τα στόματα των άστρων!

Χελιδόνι

Πέταξες χελιδόνι  μου ..τρόμαξες .Πώς να γνωρίσεις το άγνωστο

κι εγώ πώς να σου περιγράψω την αγάπη μου ..που  άνθρωπος είμαι

Έμεινες για λίγο στη χούφτα μου ,τσιμπολογώντας την ψίχα της ψυχής

Μα ο φόβος πάντα ο φόβος ,άνοιξε τα φτερά σου

Μήτε που πρόλαβα να σου πω ,πως οι μικροί σου μίσχοι

που έμοιαζαν σαν βέργες από κυκλάμινο

χάραξαν στα χέρια μου λεπτές στιγμές που θα κουβαλώ μαζί μου

Τα λεπτά σου χτυποκάρδια  μίλαγαν με νότες στον αέρα μου

Πώς να σου πω .πως λαμπυρίζεις στα μάτια μου

σαν φωτεινό άστρο

Από κείνα που σ οδηγούν σ΄ αυτά  που μέσα σου χτυπούν

Το χάδι σου κύλησε στο αίμα μου στήνοντας τα δικά του αποτυπώματα

Ναι τόσο διαφορετικά και τόσο ίδια μοιάζουμε

Έτσι σε γνώρισα απ της μάνας το πρωτόγαλα να φεύγεις να έρχεσαι

κι εγώ σαν φυλλωσιά να γελώ στο πετάρισμα σου

Να περιμένω τον ερχομό σου για να σε δω λευθερο

να περπατάς στις σκαλωσιές του ουρανού

Να δροσίζεσαι στα μίλια της θάλασσας ,συντροφεύοντας τη μυρωδιά του κόσμου

Κοιμίζω το νου στη ράχη σου κι απλώνω τη γαλήνη μη μου φοβηθείς

Ακούω τις γλώσσες που μιλάς εκείνες που δεν έμαθα μα στο στέρνο φοιτούν

Τούτο δω το λένε αγάπη κι είναι τούτο που όμοιους μα κάνει .

Πετα μικρή μου ανάσα κι αν οι δρόμοι μας σμίξουν στην άκρη την κλωστής

ένα φιλί κι η αγάπη θα δένει το όνειρο στη ζωή !

Κόκκινη ακτή

Νύχτωσε

Κι εκείνη κρεμασμένη

στο κατάρτι του κόσμου

μυροφόρα με βαμμένες

κόκκινες ψυχές

τα πανιά  βρεγμένα

κι εκείνο το κρύο

να πιρουνιάζει

το γείσο του ουρανού

τι περιμένεις ;