Να τραγουδώ στον ουρανό

Ξόδεψα τόση αγάπη
μετρώντας μονάχα 
ξύλινα χαμόγελα
στις χαρακιές
της φωτιάς
Τίποτε πια δε θέλω
παρά μονάχα 
μια παπαρούνα
να ζεσταίνει τα όνειρά μου 
μια χούφτα λευκού αέρα 
να ανασαίνω στο φως
και μια πένα
να ζωγραφίζει 
τη λίμνη της αλήθειας 
ακούγοντας 
την γλώσσα των κοραλλιών
από βυθό ψυχής 
άγνωστου τόπου 
χωρίς διεύθυνση 
και δίχως αριθμό 
να τραγουδώ 
στον ουρανό
αγγίζοντας άδολο θεό!

Σαράκι

Πως θέλω να ξυπνήσω μια μέρα 

κι όλα να ναι όπως τότε

Όταν ανέμελα βάδιζαν 

οι σκέψεις μου στα μάτια σου

Μου έβγαινε εκείνο το παιδί 

που ζητούσε με λαχτάρα να πέσει

στην αγάπη σου, με χίλια φιλιά 

να μετρά το στόμα το μέτωπο 

τα χέρια , τα κυτταρα σου 

Να δω το ηλιοβασίλεμα 

να περνά απ το  βλέμμα σου 

στο βλέμμα μου και να χάνομαι

στον καταρράχτη της αγάπης

λουσμένη από σένα. 

Να σου δίνω τόσα

που πάντα να μου βγαίνουν λίγα 

κι εγώ να αναζητώ τα αερικά 

τα ξόρκια να μου πουν

κει να που στη ψυχή σου μόνο να γελούν.

Κι ύστερα ήρθαν εκείνες οι φωτιές

να σιγοκαίνε τα σωθικά μου 

εκείνα τα αγκάθια αμφιβολίες

που από σένα φυτεύτηκαν.

Και που δεν έκανες 

τίποτε να ξεριζώσεις 

κι ήρθαν και γίνηκαν σαράκι 

Κι ας ήξερα τι μέτρησες 

πάνω από μας

τι άξιζε τόσο απ την αλήθεια 

της αγάπης μας 

γιατι μ άφησες να παλεύω

μόνη μου ;

Όχι ψυχή μου έβλεπα σε σένα εμένα 

δεν ειμασταν δυο ..υπήρχα με δυο 

και ζούσαμε το ένα .

Και να που τώρα εδώ με σπασμένα φτερά

να αναπολώ που γέννησα το γέλιο μου 

κι έγινε αλμυρό..να ψάχνω να μας βρω!

Αγριολούλουδο

Όλα μακραιναν  τόσο
που θαρρείς κι αλλού ξεχνιόταν το πέλμα μου
κι αλλού ακολουθούσε η γάμπα .
Στις μύτες πατούσα το πράσινο χορτάρι
κι ότι πίσω μου έμενε σαν να μη με είδε

Κατέβαινα να γνωρίσω τον κορμό που φύλαγε
τα ξέμπαρκα φυντάνια ,  τους αρχοντορεμπέτες
που με τα χέρια στις χάντρες μετρούσαν
τ΄ αντρίκιο ζεϊμπέκικο που με θάρρος διάβαζε τον καιρό

ήθελα να μαι κείνο το αγριολούλουδο που ξέρει
πως μυρουδιά δεν έχει μα χαρίζεται με νάζι
να δω το κυκλάμινο που περίμενε
στου βράχου τη σχισμάδα να ροδίσει ο ήλιος
να ξεκινήσουν οι ορχήστρες της τουλίπας .

Τίποτε που γνώριζα δικό μου δεν ήταν
κι όλα στα χέρια μου τα κράτησα .
Ταχιά μου άδειασαν το τάσι της παραμάνας γωνιάς
που με έδενε στο λώρο της
Βαριά με κοίμιζαν τα σχοινιά της άρπας στην κούνια τους

α !!! το όνειρό μου το όνειρό μου στις πλάτες μου ακουμπούσε
να φτάσει να τυλίξει ανάμεσα στις γραμμές και στις μουντζούρες μου
πολύχρωμα μπαλόνια να θρυμματίζουν το γκρίζο 

Θα περπατήσω φώναξα της γαριφαλιάς θα περπατήσω 
στα πέλαγα του νου με πιέτες απερίσπαστες απ την ψυχή 
Να ..έτσι όπως μου φτάνει να κοιτώ 
κεινον τον αποσπερίτη που πάντα πλαγιάζει στο στήθος μου 
και πόση αγάπη πάνω του έσπειρα να νιώθει το φιλί μου !

Πως πάντα σε ήξερα

Ένοιωσα την ανάγκη να θυμηθώ

πότε ..πότε ήταν εκείνη η πρώτη φορά 

Η πρώτη φορά που ένιωσα εκείνο το σκίρτημα 

Αυτό που με τρόμαξε γιατί τόσο επιβλητικά 

μου φώναξε .. ήρθα και θα μείνω .

Πότε ναταν τότε που χελιδόνι πετούσα στα κλαριά 

κι έχτιζες τη φωλιά που με περίμενε; 

ναταν κείνη η ζεστή γωνιά που φύλαγε η σκιά μου

να ανταμώσει το άστρο της  ;

να ταν κεινη η ψυχή μου που διψούσε να στάξει τα χείλη μου

πίνοντας το φιλί σου ..

Α!!! μήτε που ξέρω . νομίζω πως πριν γεννηθώ 

σ είχα δει να περπατάς στα κυτταρα μου 

Κι ύστερα γεννιόμουν κάθε φορά που σε κοίταζα

Ναι .. ναι σε βάφτισμα σκίρτημα σε φώναξα έρωτα 

κι ύστερα σε μεγάλωσα αγάπη . 

Πως πάντα σε ήξερα που ποτέ δε σε είδα 

κι εκεί που σκαρφαλώνεις να πιάσεις τα φύλλα μου  

δέντρο σου γίνομαι κι ανοίγω τα κλαδιά μου να σ αγκαλιάσω

Σε φτάνω εκεί που ξέθωρο τίποτε δε φυτρώνει 

χρωματίζω τον άνεμο να πνέει την ανάσα σου  

Ναι τώρα το ξέρω .. ήρθες για να μείνεις 

ακόμη κι αν δεν πέρασες ποτέ τα σκαλιά μου 

κι αν σαν άπιαστο πετάς εγώ έτσι θα σε κρατώ 

Φιλί φιλί στο όνειρο κείνο που ερωτευμένη είμαι

Θα τραγουδώ στα νερά της αγάπης κοχύλι της θαμαι !

Πόσο σ 'αγαπώ

Κι είναι φορές

που με μισώ τόσο 

που αφήνομαι 

στον πόνο σου 

θέλω

να μπήξω 

τα νύχια 

στην καρδιά μου 

να τραβήξω 

τις ρίζες της 

και να φωνάξω 

βγές 

διάολε 

πόσο πολύ 

σ ' αγαπώ !

Ματωμένο φεγγάρι

Κάποτε 

θα φύγω 

κουβαλώντας 

στους ώμους 

ένα πέταλο 

που θα κουρνιάζει 

η ψυχή μου 

στα μάτια μου 

θα φυτρώνει 

ματωμένο φεγγάρι 

σαν ένα γιατί 

αυτό .. το δικό σου! 

Αμίλητα

Πόσα 
κόκκινα χρόνια
αμίλητα ταξίδια 
αχώριστα χείλη
που γεύονται 
την αλμύρα

πόσες 
ανείπωτες ώρες 
χέρι με χέρι 
λευκές σκιές
να πολεμούν 
το άστατο του αέρα 

κι εκείνη η λέξη 
πεισματικά
κλειδωμένη στα έγκατα
μη και τρομάξει 
το όνειρο και χαθεί 
μη σβήσει η ζωή

ποιος πρώτος 
θα σπάσει τη σιωπή 
ποιος σε άτοπους καιρούς
να αγγίξει το κλειδί
για να σε ελευθερώσει 
αγάπη .. μοναδική  ! 

Φωνές

Ξόδεψα
τόσες φωνές 
μέσα μου 
να σου μηνύσουν 

και μόνο 

μια κόκκινη 
έμεινε 
να μου μιλά 
για σένα !

Όνειρο

Κλείσε τα μάτια 

κι άσε 

μια χαραμάδα 

στο όνειρο 

να  κοιμηθούμε 

...αγκαλιά !