Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Μπουκαμβίλια

Όταν ανθίζει 
η μπουκαμβίλια 
να είσαι εκεί
όχι 
για να την μυρίσεις
μα για να δεις 
πόση άνοιξη 
σου χάρισα 
να ξεπλένεις 
τους χειμώνες !

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Μαζί σου

Περπατάς
τόσο πολύ μέσα μου
που χάνομαι

κι είναι φορές
που
σαν από θάμα
με νιώθω

Αγγίζω
τη σάρκα μου
κι αυτή έχει την υφή σου

κοιτώ
κι η ματιά μου
το βλέμμα σου φορά

μιλώ
κι η χροιά σου
χορεύει στα χείλη μου

σιωπώ
να ακούσω την καρδιά μου
σαν παλμός μου γελάς

γεύομαι
γλυκό του κουταλιού
κι έχει τη γλύκα του φιλιού σου

αχ .. αγάπη!  




Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

Παραλήρημα

Είναι φορές που νομίζω πως λιγοστεύουμε
Πάντα πίστευα πως ο πόνος ζητά την αλήθεια να γιατρευτεί
Πως διάολο γίναμε έτσι; Γιατί διαλέγουμε το ψέμα;
Πόσο να καταφέρεις να αποφύγεις τον καθρέφτη ;
Γυρνάς ξυπόλητος στα δωμάτια του χρόνου
μα πάντα εκείνος αλυχτά στη γωνιά ,
και τότε πώς να κρατήσεις το μάτι να μην σκοντάψει πάνω του
Πως άλλαξε έτσι η λέξη μαγεία που έκρυβε το όνειρο
σε  σφιχταγκαλιασμένα κορμιά ,σε ουρανούς που ταξίδευαν
στη γεύση του φιλιού, σε κεινα τα ενωμένα ακροδάχτυλα 
που ακουμπούσαν στο τζάμι του ουρανού , 
τα λουλούδια που νιόφερτα μύριζαν ακόμη
το γάλα της γης στο στόμα . 
Που χάθηκαν κεινα τα κούτσικα βόλια
που γέλαγαν στα περιστέρια , που πήγαν οι σβώλοι 
που παίζαμε στο ρίσκο της λευτεριάς ; 
που χαθήκαμε γυρεύοντας μια χρυσόσκονη 
που δεν φόρεσε τον αγέρα μας . 
Έμπηξα τα νύχια στη χούφτα να θυμηθώ πως ζω.
Και για δες πως μας ομορφαίνουν τα πλαστικά βάζα , 
τα άδεια ταξίδια που πάνω τους δεν μας βάνουν 
από ντροπή μη λερωθεί το πάτωμα της γυαλισμένης συνήθειας . 
Φανταχτερά φτερά που δεν γνωρίζουν
το πέταγμα παρά θρονιάζουν στο σανίδι κρατώντας τις πέρλες τους .
Να χθες άκουγα τον Μηνά να εξιστορεί στη Μαρία πως χάθηκαν
ζωές στα νερά του αιγαίου , κι εκείνο το πάλι; της Μαρίας πως μου
πετάχτηκε σαν βέλος στο στέρνο .. θεε μου παγώσαμε; τι έγινε;
συνήθεια κι ο θάνατος ; συνήθεια κι ο χαμός ενός παιδιού;
Ένιωσα το μυαλό μου να παραληρεί στα πλοκάμια του θυμού
Έκλεισα τα αυτιά μου να μην ακούω τη βοή από το κλάμα του αιγαίου
Τα μάτια μου να μη δω κείνο το άυλο χέρι του που απλωνόταν
φωνάζοντας βοήθεια και νέρωνα τόσο νέρωνα σαν εκείνο
Μας μίσησα τόσο μας ένιωσα δράκους που κυνηγάνε τα παιδιά
κι αυτά τρομαγμένα κρύβονταν στην άμμο σαν σπόροι που αρνιόταν
να γεννηθούν σε γη που δεν τους ανήκε .
Πάνω στην τρέλα μου άκουσα τα κλειδιά σου στην πόρτα της καρδιάς μου
κι ήταν εκείνη η λαχτάρα μου να κλειστώ στην αγκαλιά σου
Εκεί στο φιλί σου σε εκείνα τα μάτια σου που κρύσταλλα μοιάζανε
να περάσω στον κόσμο σου μου ζητούσαν .
Κείνη η αλήθεια σου που τόσο με παίδευε και τόσο την λάτρευα
να την πιω ,να την ακούσω
Εκεί που όλο το είναι μου φώναζε …υπάρχει ελπίς !


 

 

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Στον '' Αγγελό '' μου με αγάπη

Ακόμα ηχεί στις φλέβες μου 
εκείνο '' το μπορείς ''
Τραντάζει την σκέψη μου κι εκείνη σαν πολύγραφος 
χτυπά τα πλήκτρα στις θάλασσες των ονείρων .
Μαζί σου περπατώ στα κύματα 
που θηλάζει η ομορφιά 
κι ακροβατεί το πείσμα του άδικου .
Κάθε που χυνόταν οι δεκάρες του λόγου μου 
στο πάτωμα , κρατούσα το ακριβό σου 
κουδούνισμα της θύμησης στα ακροδάχτυλα 
που ξύπναγαν την ψυχή ..
Πόσο έδεσα τις φτερούγες μου στα πλευρά σου 
κι ύστερα αυτές μ άφησαν να πετάξω .
Έφυγα σαν έγινα σπουργίτι κι αρμένισα 
στους ουρανούς που χορεύαμε 
το βαλς της ζωής .
Έφυγες μα κουβαλούσες 
το χτύπο μου στο στέρνο σου 
κι ύστερα πάλι ένα γίναμε .
Θυμάσαι; 
ανάμεσα στις μπουκαμβίλιες ζουζουνίζαμε 
κι εκείνες οι πήλινες γλάστρες πάντα περίμεναν 
τον ερχομό μας να δείξουν την πραμάτεια τους .
Φωτογραφίες που γέμιζαν τους τοίχους 
με φαναράκια ομορφιάς .
Αχ !! Άγγελε  μου !! ποτέ δεν σε ξέχασα 
κι ούτε μια στάλα βροχής δε σκέπασε 
το χνάρι σου στη γη μου .
Είναι βλέπεις που τα αστέρια λάμπουν πάνω σου 
κι εγώ που σε κοιτώ πως μοιάζω μια χούφτα ουρανός !